Kat Bové

Tussen masker en identiteit: de dualiteit van Kat Bové

Kat Bové is een verschijning: in felle kleuren en luipaardprints lijkt ze door het leven te dansen. Toch heeft ze ook een donkere kant, een die ze niet vaak laat zien. Achter de vrolijke façade schuilt een introverte vrouw, die haar demonen, twijfels en vragen al jarenlang uitwerkt op papier. Voor zichzelf, maar sinds kort ook voor het grote publiek. Voor haar recentste tentoonstelling WHO IS YOUR GOD WHERE IS SHE deelt ze haar eeuwige zoektocht naar die dualiteit in zichzelf. En nodigt ze anderen uit om te zoeken naar de goden die hen, te midden van een donkere wereld, de weg wijzen naar het licht.

Veel van je werken lijken op het eerste gezicht grappig, maar hebben als je er dieper over nadenkt ook wel iets eenzaams. Zie je dat zelf ook?

Die eenzaamheid sluipt vaak in mijn werk, ja, net als in het echte leven. Wellicht is iedereen weleens eenzaam, maar mij kan het echt overvallen, als een echo uit het verleden. Dat verleden, dat is mijn jeugd, waarin ik op achtjarige leeftijd op internaat werd gestuurd terwijl ik dat helemaal niet wou. Ik kwam terecht op een meisjesinternaat waar iedereen ouder was dan ik.

Ik vond moeilijk aansluiting, ook niet bij klasgenootjes, en voelde me al die jaren intens ongelukkig. Ik grap er wel eens over, ‘zullen we het nog eens over mijn traumatische jeugd hebben?’, maar het wás traumatisch, daar kan ik niet omheen. Dat sijpelt door in wat ik maak, vooral omdat ik heel lang gedacht heb dat ik nooit wilde exposeren. De werken die ik maakte, maakte ik puur voor mezelf en stilaan vormden ze een wereld waarin ik me goed voelde. 

Wie naar je werken kijkt, ziet nochtans telkens sterke vrouwen, veelal jijzelf, die met een gezonde dosis humor de draak steken met allerlei clichés…

Die vrouwen zijn wie ik zou willen zijn. Vooral in mijn zelfportretten is dat element heel sterk aanwezig. Ik maak een krachtige versie van mezelf, in de hoop dat ik een deel van die kracht kan overnemen. Maar wie goed kijkt, zal telkens een extra laag ontdekken, een waarin ik die façade doorprik. Dat is iets waarmee ik worstel: als ik uitga zien mensen een extraverte versie van mezelf maar als ik thuiskom wil ik het liefst in mijn atelier verdwijnen, als een kluizenaar, ver van iedereen. Soms voel ik me een clown die een nummer opvoert, wat ik dan weer verwerk in veel van mijn schilderijen. Is die extraverte kant fake? Of heb ik die gewoon nodig om te kunnen functioneren? Dat weet ik niet, al voel ik dat die maskers me steeds zwaarder vallen. Omdat mijn werken in eerste instantie enkel voor mezelf waren, zie je die zoektocht telkens terugkeren. Het is echt een van de grote vraagstukken in mijn leven.

Jarenlang hield je je werk verborgen voor het grote publiek. Wat deed je toch besluiten om je werk te exposeren?

Dat idee moest groeien. Nog steeds wil ik het liefst elk werk dicht bij mij houden, in mijn atelier, maar gaandeweg begon ik toch ergens te begrijpen dat mijn werken ook voor anderen iets kunnen betekenen. En dat dat ook mooi is, zo’n schilderij dat zijn weg vindt naar iemand die daar iets aan heeft. Veel vrienden en vriendinnen hebben me ooit gevraagd of ze iets van me mochten kopen en lange tijd zei ik nee, maar intussen ben ik aan het idee gewend. Mijn broer, zelf een kunstenaar, speelde daarin een belangrijke rol.  Hij overtuigde me om af en toe een werk op Instagram te posten. Daardoor raakte ik gewend aan het idee van publiek. En toen de vraag kwam of ik in de Zeepziederij in Bree wilde exposeren, ging ik overstag. Die half industriële ruimte klopte gewoon, ik zag mijn werken daar al hangen.

Wat bracht je eerste tentoonstelling teweeg?

Tot mijn verbazing vrij veel. Er kwam persbelangstelling, mensen begonnen mijn werk te kopen en vooral: ze zagen er iets in, hadden er iets aan, werden erdoor geraakt. Ik hoorde iemand uitleggen dat hij het werk kocht voor zijn vriendin in de hoop dat ze er kracht uit zou putten. Een mooier compliment kan je mij niet geven. Het maakt het ook makkelijker om werken te laten gaan.

De persaandacht ging voornamelijk naar het feit dat je airhostess bent en zelfs onderweg constant je penselen bovenhaalt. 

In het vliegtuig, aan het zoveelste zwembad met de zoveelste nieuwe crew… Die penselen reizen overal met me mee. Ik heb een hele map vol tekeningen van collega’s. Voor mij is dat een veiligheid. Als we ergens twee drie dagen stranden met de crew wordt mijn hotelkamer mijn atelier. Wanneer ik me tussen de crew begeef, heb ik altijd mijn cocon van pen en papier bij de hand. Terwijl mijn collega’s praten, hangen, spelen, zit ik hen te portretteren.  

​

In Nodenaysteen krijgen we de portretten van je collega’s niet te zien. Wat mogen we van WHO IS YOUR GOD, WHERE IS SHE verwachten?

Een zoektocht, of wat had je gedacht? (lacht) Ik laat er vooral veel zelfportretten zien, maar dan in een geïdealiseerde vorm, in de vorm die ik en bij uitbreiding veel mensen willen zijn: gevat, krachtig, met soms een dikke middelvinger naar de maatschappij. Verwacht vooral geen eenduidigheid, ik heb meer vragen dan antwoorden. Ieder beeld speelt met contrast, met verwarring, met een tegenstrijdigheid. De kwetsbaarheid van het naakte lichaam versus de kracht van de iconografie, het conflict tussen beeld en tekst, de humor van een boodschap versus de intrieste realiteit. Licht versus donker, kleur versus zwart. Ik wil tonen dat het oké is om beide in je te hebben, zolang je ergens ‘goden’ hebt om je de weg naar het licht te wijzen. Voor mij zijn dat vrouwen: dragers van de wereld, toonbeelden van kracht. Ik portretteer een aantal van mijn heldinnen, maar vooral ook die geïdealiseerde versie van mezelf, die als je goed kijkt altijd wel ergens een kwetsbaar kantje heeft. De titel van de tentoonstelling is trouwens geplukt uit het nummer Multi-Love van Unknown Mortal Orchestra, als een knipoog naar de manier waarop quotes uit muziek en literatuur mijn werk vaak binnensluipen. 

Tot slot nog dit: je hebt jaren enkel voor jezelf geschilderd, dat hoefde geen woorden, jij begreep perfect wat je deed. Hoe is het om plots je werk te moeten uitleggen?

Ook dat is een zoektocht. Voor mij hoeven al die woorden eigenlijk niet. Laat mijn werken maar voor zich spreken. Ze schreeuwen al meer dan genoeg